پاسخ سیستم خودکار قلبی، الکترولیت‌های پلاسمایی و فشار خون به تمرین هوازی در شرایط تمرینی مختلف

  هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر متفاوت اجرای تمرین هوازی کوتاه‌مدت در محیط خشکی و آبی بر مکانیسم‌های کنترل‌کنندة فشار خون است. 30 مرد جوان سالم به‌عنوان آزمودنی‌های پژوهش انتخاب شدند. سپس تمامی آزمودنی‌ها به‌طور تصادفی در گروه‌های پژوهش (گروه کنترل؛ میانگین ± انحراف معیار، سن 39/1± 8/26سال؛ گروه تمرین هوازی در محیط خشکی؛ 85/1± 9/25 سال و گروه تمرین هوازی در محیط آبی؛ 71/1± 4/ 26سال) تقسیم‌ شدند. گروه‌های مداخله در فعالیت ورزشی هوازی در خشکی و آب با شدت تقریبی 70 درصد ضربان قلب ذخیره به مدت 3 هفته با جلسات متوالی روزانه شرکت کردند. در دورة پیش‌آزمون و بعد از مداخلة تمرینی، تمامی پارامترهای تغییرپذیری ضربان قلب، فشار خون و الکترولیت‌های پلاسما اندازه‌گیری شد. به‌منظور مقایسة تفاوت‌ها در مراحل پژوهش، از تحلیل واریانس یکراهه استفاده شد. نتایج نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، تمرین هوازی در محیط خشکی سبب تفاوت معنا‌دار در شاخص‌های تغییرپذیری ضربان قلب (01/0=P) و تفاوت غیرمعنا‌دار در شاخص‌های الکترولیت‌های پلاسمایی و فشار خون می‌شود (05/0≤P). ولی تمرین هوازی در محیط آبی در هیچ‌یک از شاخص‌های تغییرپذیری ضربان قلب، الکترولیت‌های پلاسمایی و فشار خون تفاوت معنا‌داری نشان نداد (05/0≤P). به‌طور کلی نتیجه‌گیری می‌شود که اجرای فعالیت ورزشی هوازی در محیط خشکی احتمالاً از مسیر کنترل عصبی سبب اثرگذاری بر سطوح فشار خون می‌شود. با وجود این کنترل اندک سطوح فشار خون متعاقب تمرین هوازی در محیط آبی را نمی‌توان به تغییرات عصبی و الکترولیت‌های پلاسمایی نسبت داد و احتمالاً فاکتورهای اثرگذار دیگری در این زمینه وجود دارند که به بررسی‌های بیشتری نیاز دارند.